Η στάση μας στο θέμα της Μακεδονίας είναι η λυδία λίθος για το σύνολο της εξωτερικής μας πολιτικής. Αν υποκύψουμε στους ωμούς εκβιασμούς και παραδώσουμε αμαχητί το όνομα ανοίγει ο ασκός του Αιόλου. Πέραν της διεθνούς ανυποληψίας και περιφρόνησης, δημιουργείται κακό προηγούμενο. Όλοι θα απαιτούν και εμείς θα επαιτούμε την σύμπραξη ανύπαρκτων συμμάχων. Ως γνωστόν οι μεγάλες δυνάμεις αναγάγουν συμπεράσματα για την πολιτική τους όχι με κριτήριο την «ετοιμότητα υποκλίσεων», αλλά με κριτήριο την ισχύ των κρατών στις περιφέρειες, την ικανότητα – αποφασιστικότητα των κυβερνήσεών τους να υπερασπίσουν τα εθνικά τους συμφέροντα και το ειδικό γεωπολιτικό βάρος που αναπτύσσουν στους περιφερειακούς συσχετισμούς ισχύος.
Έλεγε, ο Παπαρρηγόπουλος στον πρόλογο της «Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους»:
- «Οὐδέν ἔθνος ὑποχρεοῦται νά εἶναι μεγαλοφυές. Ἀλλ’ οὐδέν ἔθνος δύναται νά ὑπάρξει ἄνευ κοινοῦ νοός. Κοινός δέ νοῦς τῶν ἐθνῶν εἶναι ἡ κυβέρνησις».
Όλα δείχνουν πως οι Σλαβοβούλγαροι-Σκοπιανοί κατανοούν πως ευνοϊκή απόληξη του ζητήματος θα πετύχουν μόνο επί της νυν αμερικανικής κυβέρνησης. Άρα οδεύουμε προς ατιμωτική συναλλαγή: «Βόρεια Μακεδονία». Άν συμβεί το απευκταίο είναι σίγουρο πως οι Σκοπιανοί ευθύς θα καταπατήσουν τις υπογραφές τους και θα θέσουν, απο θέσεως ισχύος πλέον, όλα τα συμπαρομαρτούντα με το Σκοπιανό ζητήματα: αλυτρωτισμός, περιουσίες, ονοματοδοσία προϊόντων, τοπονυμίων, αεροδρομίων, «μακεδονική» εκκλησία, ιστορική κληρονομιά. Μας αναμένει, δεν έχει σημασία αν είναι το εγγύς ή το απώτερο μέλλον, το μακεδονικό Κόσοβο. Καί τότε θα ερωτηθούμε εμείς οι Μακεδόνες, οι γηγενείς. «Είστε Έλληνες ή Μακεδόνες; όσοι Έλληνες κάτω από τόν Όλυμπο… η Μακεδονία ανήκει στους Μακεδόνες».
Τυχόν υπογραφή σε κείμενο καταισχύνης και διασυρμού που θα αναγνωρίζει κράτος Μακεδονίας, θα τινάξει στον αέρα την ελληνική εκπαίδευση. Θα παρουσιαστούμε ενώπιον των μαθητών μας ψεύτες, υποκριτές, με έλλειψη φιλοπατρίας, αφού τόσα χρόνια διδάσκουμε μία και μοναδική Μακεδονία, αναπόσπαστο τμήμα του Ελληνισμού. Ελεγχόμαστε έτσι για την πνευματική μας ανεντιμότητα, για την παιδαγωγική μας ειλικρίνεια. Όταν αντικρίσουν οι μαθητές μας στις οθόνες τους Σλαβοβούλγαρους-Σκοπιανούς να πανηγυρίζουν για την υποκλοπή, και τους χάρτες να εμφανίζουν «Βόρεια Μακεδονία», τι θα τους πούμε το άλλο πρωί; Πως ο φιλότιμος και ευαίσθητος Έλληνας δάσκαλος θά ατενίσει το βλέμμα των μαθητών του;
Θα μας τοξεύει αλύπητα η απορία, η ειρωνεία, η αγωνία των παιδιών για την επερχόμενη θύελλα.
Την περίοδο της Τουρκοκρατίας οι γυναίκες έδιναν στο παιδί που βαφτίζανε μία ευχή: «Μη χάσεις το όνομα σου», υπονοώντας τον κίνδυνο αλλαξοπιστίας. Καί σήμερα στήν αλαλιασμένη εποχή μας μία πρέπει να είναι η ευχή και η προσευχή μας: να μην χάσουμε το όνομα μας, το όνομα μας πού είναι Μακεδονία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου